ચાલો લખીએ પોએટ્રી.

આજે હતો વિશ્વ કાવ્ય દિવસ (વર્લ્ડ પોએટ્રી ડે).

તો આજે શું લખી શકાય? શેના વિષે લખી શકાય?

શું રોડ પર વાવ વાવ કરતા ફાયર બ્રીગેડ ના લાલ બંબા વિષે લખી શકાય?
કે પછી ફેસબુકનાં ટુડુંક કરતા ચેટીંગ એલર્ટ વિષે?

ઉનાળાની શરુઆતમાં જ આવતી ખાટી બડા જેવી ખાગઠી કેરી વિષે?
કે પછી યુ.એસ પિઝાના અનલિમિટેડ પિત્ઝા વિષે,

સંમંદર કિનારે ઉટની સવારી વિષે કે,
પછી મર્સીડીઝ બેન્ઝના ચમકતા ટાયર વિષે.

કુદરતની જાન રૂપી વરસાદ વિષે?
કે પછી પાણી ભરેલા વાદળોને આંબી જતી બિલ્ડીંગ્સ વિષે.

લખી તો શકાય કુતરાએ ઉંચા કરેલા ટાંગા વિષે,
અને ફેક અકાઉન્ટ બનાવી બનાવીને સેક્સી ચેટ કરતા છોકરા વિષે.

એના સિવાય શું લખી શકાય?
પળે પળે કુદરત જે ઘડીક ટાઢ આપે તો ક્યારેક તડકો અને પછો મન ફાવે ત્યારે ઋતુ બદલે
એ અણધાર્યા અંદાજ વિષે.

એમ તો આ અંદાજ જ ઘણુ કહી જાય છે, કે મારી જેવા અનપ્રીડિક્ટેબલ અને સેલ્ફડીપેન્ડ બનો.પણ એતો કુદરતની વાત, આપણે શું લખી શકીએ?

કદાચ કોઇ છોકરી છોકરાને ભાવ આપે એના વિષે? ના રે, તો?
કિસ કરતી વખતે જે સુધારસ પીવા મળે એના વિષે? જુનુ થઇ ગયુ, તો?

અરે યાર, ફોટા પર કોઇ લાઈક્સ અને કમેન્ટ નથી મારતુ એના વિષે?
કે પછી આ, યુનિવર્સીટી વાળાને માય પેપર ચેક કરતા આવડે છે, એના વિષે, આ પણ હવે કોમન થઇ ગયુ, પણ તો લખવું શું? શેની કવિતા લખવી ?

કદાચ ઘરની બહાર રહેતા હોય ત્યારે જે બકવાસ ટિફિન આવે એના વિષે પણ લખી શકાય,
અને ઇયર ફોન કાનમાં ઘાલેલા હોય અને કોઈ ભાભો બોલાવેને આપણે સાંભળીએ નહિ ત્યારે એ ભાભલાનોં પીતો જાય એના વિષે લખી શકાય.

હા, સીટી બસની ભીડમાં કોમળ બદનને ટચ કરવાના મોકા તલાશતા લંગુરીયા વિષે લખી શકાય.
તો જ્યાં છોકરી જોઈ ત્યા ભુખ્યા વરુની જેમ દોડતા ભડનાં દિકરાઓ વિષે.

લખી તો કદાચ વાચનારા કરતા કવિતાઓ લખનારા ની સંખ્યા વિષે પણ શકાય,
અને મારા આવા ટાઇમ પાસ અને માત્ર એન્ટરટેઇન્ટમેન્ટ અને મોજ ખાતરની લાંબી સ્ટેટસ અપડેટ વિષે,

બસ કદાચ લખતા લખતા ઘણુ લખાઈ ગયું અને ઘણુ બાકી પણ રહી ગયું. ફરી એકવાર હેપ્પી વર્લ્ડ પોએટ્રી ડે.